Halbuki bahar, yollara sevdalıymış…

*

Hiç olmadığım kadar ben

Hiç olmadığım kadar yapaylıktan uzak

Hiç olmadığım kadar saf ve temiz

Bekledim baharın gelmesini

Halbuki bahar…

Yollara sevdalıymış.

*

Şu Pandemi sürecinde ne çok şeyden ayrı kaldık.

Kısıtlamalar, gereklilikler derken içimize kapandıkça kapandık.

Giderek daha çok büyüyor özlem bulutları.

Bizi mutlu eden şeylerde dökülüyor sanki yaprak dökümü gibi.

Bahar ayında baharı yaşayamaz olduk.

*

Ne çok yazıyorum bu günlerde

İyice kaleme deftere sardım.

Yazdıkça yazıyorum sanki iyi gelecekmiş gibi

Sanki yazdıkça iyi hissettirecekmiş gibi

Yazdıkça daha çok gömülmüyoruz sanki

Olsun.

Ne kadar gömülürsek o kadar iyi

Hem ne demişler edebiyat acı ve hüzünden beslenir.

Siz hiç mutluluğun tarifinin çok fazla yapıldığını gördünüz mü?

Mutluluk denilen şey anlarda gizlidir.

Şimdi de… Bu anda… Kısa anlarda…

Yakaladınız yakaladınız.

Bakakalırsınız yoksa öyle

Mutsuzluk öyle mi?

Peki ya hüzün?

Geniş zamanlıdır.

İnsanı en çok besleyen duygulardır aslında…

Bu güne kadar hep duygularımızdan kaçmamız öğretildi.

Neden kaçıyoruz duygularımızdan?

Neden yüzleşemiyoruz onlarla?

Ağlamak zayıflık göstergesi olarak görüldü.

Öyle midir gerçekten?

Ya da insanların üzüntüleriyle gülüp, eğlenen ve onları küçük gören toplumun karşısında üzüntülerini ve duygularını yaşayabilmek midir asıl güç olan?

Bazen çığlık atar gibi bağırmak istiyorum.

Kelimelerimi en azından bana bırakın diye.

Onları bırakın en azından bir kuş olup havalansın gökyüzüne.

En azından onlar özgür olsun.

Olmaz mı?

Çığlık atar gibi ruhuma sesleneyim.

İyiyim ruhum çok ama çok iyiyim diyeyim ona.

Ruh hiç bedenini bırakıp gider mi diyeyim.

Hani yarı yolda bırakıp gidemezdin diyeyim ona.

Bugün de böyle olsun.

Melankolik bir rüzgar essin havada

Saçlarımı dağıtsın

O dağınıklıkta sarhoş olayım.

Olmaz mı?

Başak KARATEPE